Frontal Sinüs Stentleme Teknikleri
Arka plan
Frontal sinüsün basit ve karmaşık patolojilerinin tedavisinde endoskopik cerrahi artık yaygın olarak kullanılmaktadır. Endoskopik teknikle ilgili deneyim arttıkça, bu prosedürlerin frontal sinüs cerrahisinde kullanımı artmıştır. Endoskopik frontal sinüs cerrahisinin hedefleri, hastalığın eradikasyonu, yeterli drenaj ve ventilasyon yolunun uygulanması ve sürdürülmesi ve mukosiliyer fonksiyonun restorasyonunu içerir.
Frontal çıkış yolunun dar ve karmaşık anatomisi nedeniyle frontal sinüs patolojisinin tedavisi özellikle zordur (aşağıdaki resimlere bakın).
Nazal lateral duvarın anatomisi, şematik: (1) Sfenoid sinüs, (2) anterior kranial fossa, (3) anterior etmoid hücre, (4) frontal sinüs, (5) agger nasi, (6) infundibulum, (7) posterior etmoid hücre
Ön girintinin anatomisi. Frontal girinti, beli frontal ostiumda ve en dar kısmı etmoid infundibuluma akan kum saati şeklindeki bir boşluktur (yeşil gölgeli alan): (1) frontal sinüs, (2) frontal ostiyum, (3) agger nasi hücre, (4) bulla etmoidalis, (5) ön kraniyal fossa, (6) infundibulum
Frontal girintinin stenozu veya trakt oluşturulamaması, hastalığın kalıcılığına ve iyatrojenik komplikasyonlara yol açabilir. Frontal sinüs cerrahisi başarısızlığının en sık nedeni skar dokusu, sineşi veya osteogenez oluşumuna bağlı olarak frontal sinüs çıkışının ameliyat sonrası darlığıdır.
Frontal girintinin darlığı en iyi, çıkış yolunun gereksiz manipülasyonundan ve titiz cerrahi teknikten kaçınılarak önlenir. Resmi frontal ostium diseksiyonu olmadan, frontal girintiye maruz kalan anterior etmoidektominin, frontal sinüs hastalığının çözülmesiyle sonuçlandığı gösterilmiştir. Bu nedenle resmi bir frontal sinüzotomi endikasyonları dikkatli bir şekilde belirlenmelidir. Frontal girinti diseksiyonu yapılırsa, herhangi bir mukozal travmadan kaçınarak titiz doku tedavisi başarılı bir sonucun anahtarıdır. Rutin ön stentleme gereksizdir (aşağıdaki resme bakın).
3A: Total anterior etmoidektomi ve ön ostioplasti (70º endoskop görünümü) sonrası disseke frontal ostiumun intraoperatif endoskopik görünümü: (A) nazal gaga, (B) frontal neo-ostium, (C) ön kafa tabanı. 70º endoskop ile frontal ostiumun ameliyat sonrası görünümü. 3b: Draft 2a'dan (frontal ostioplasti) 3 ay sonra iyi iyileşmiş, mukozalize frontal neo-ostium. Bu durumda stent kullanılmadı.
Frontal sinüs çıkış yolunun restenozunun en yaygın nedeni iyatrojeniktir (ameliyat sonrası yara izi, adezyonlar ve orta konka lateralizasyonu). Şiddetli inflamatuar patoloji, obstrüktif polipoz ve cerrahi olmayan travma diğer yaygın nedenlerdir.
Endoskopik sinüs cerrahisi sonrası semptomları olan persistan frontal sinüzit insidansı, tümü nispeten kısa takip süresi olan çok sayıda çalışmaya göre %2-11'dir. Frontal sinüs cerrahisinden sonra hastalık nüksünün gerçek insidansını belirlemek için daha uzun takip gerekliliği Neel ve ark. Çalışmalarında, modifiye Lynch prosedürü sonrası başarısızlık oranı 3,7 yılda %7'den 7 yılda %30'a yükselmiştir. Frontal sinüs stentleme, frontal neo-ostium mukozal astarın rejenerasyonu gerçekleşirken frontal sinüs çıkış yolunun açıklığını ve yapısal bütünlüğünü koruyarak frontal sinüs hastalığının standart endoskopik tedavisinin başarısızlığını önlemeye yardımcı olabilir. Neo-osteogenez veya tümörün çıkarılması için bir delme prosedüründen (modifiye Lothrop veya Draf III) sonra olduğu gibi birçok durumda, mukozal astar yoktur veya önemli ölçüde ihlal edilir. Bu gibi durumlarda stent takmak faydalı olabilir.
Frontal sinüslerin havalandırılmasını ve drenajını sağlamak için cerrahi olarak yerleştirilmiş stentler yüzyılı aşkın bir süredir kullanılmaktadır. İlk frontal sinüs stentleri, 1905'te Ingals tarafından kullanılan altın tüplerdi. 1921'de Lynch ilk olarak frontoetmoidektomi tekniğini tanımladı; bu tekniğin önemli bir bileşeni frontal sinüse stent yapmak için kullanılan 1 cm'lik kauçuk boruydu. Sonraki yıllarda hem cerrahi enstrümantasyonda hem de yeni stent materyalinde ilerleme kaydedilmiştir. Cerrahi başarısızlık riskinin yüksek olduğu tahmin edilen vakalarda stentleme için artık çok sayıda seçenek mevcuttur. Stentler malzeme, şekil ve bunları yerleştirmek için kullanılan teknikler açısından farklılık gösterir.
